I always try to avoid getting involved with any bureaucratic transaction in any countries especially in Asia. However when the time has come and thing is unavoidable, my work permit and visa is soon to expire. As you may tried to find any information about the renewal. You might have read Bhutan Observer story about expat teachers had their hard time getting their documents done. I faced the same problems. I try not to blame any of my colleagues or principal (so who to blame then?) and try to finish this myself. I am going to describe this stupid, ineffective procedure for anyone who is going to do the same.…

เดือนตุลาคมนี้ทางการได้อัญเชิญพระบรมสารีริกธาตุมาจากศรีลังกาเพื่อให้ประชาชนได้นมัสการและจะนำมาประดิษฐานที่ทราชิกังเป็นเวลา ๓ วัน คือวันที่ ๑๘ ถึง ๒๐ นี้ คนที่นี่เองก็ตื่นเต้นมาก วันแรกประมานตีสี่รถราเริ่มวิ่งเข้าไปที่เมืองทราชิกังกันอย่างเนืองแน่นซึ่งผิดปกติวิสัยของที่นี่ที่นานๆ ทีจะมีรถผ่านสักคัน ที่วิทยาลัยเองก็มีการจัดรถรับส่งให้นักเรียนไปนมัสการอย่างดีทั้งรอบเช้าและบ่าย เราเลือกที่จะไปช่วงบ่ายเพราะช่วงเช้่าคาดว่าคนเยอะมาก (จริงๆ ตื่นไม่ทัน) พอนั่งรถบัสไปจนเกือบถึงเมืองก็เจอผู้คนมหาศาลนั่งๆ ยืนๆ เดินๆ อยู่เต็มถนนไปหมด รถราก็จอดกันระเกะระกะ (ปกติคนภูฏานก็จอดรถได้เห้มากอยุ่แล้ว) กว่ารถจะขยับไปถึงจุดที่พอจะจอดรถได้ก็เสียวจะเกี่ยวคนเดินเท้าที่ไม่เห้นรถอยู่ในสายตาไปหลายคน หลังจากลงเดินเพื่อจะไปที่ซ่อง (ไม่ใช่ซ่องโสเภณีนะ) เดินๆ อยู่ก็ได้ยินเสียดังโครมพร้อมเสียงโอ้ยและเสียงก่นด่า รถชนป้าคนหนุ่งที่เดินบนถนนแต่โชคดีที่ชนไม่แรง เราดชคดีที่มาตอนบ่ายเพราะคนน้อยลงมาก ใช้เวลาต่อคิวแค่ประมาน ๑๕ นาทีก็เข้าไปนมัสการพระธาตุได้ พระธาตุที่นำมามีของพระพุทธเจ้า พระโมคคัลลานะ พระสารีบุตร (ชื่อตามนี้เลย พระพุทธศาสนาที่ศรีลังกาได้อิทธิพลจากไทยไปเยอะหลังจากที่พระธรรมทูตไทยไปฟื้นฟูพระพุทธศาสนาที่ศรีลังกา) แม้ว่าจะคนไม่เยอะในช่วงบ่ายแต่ก็หงุดหงิดกับความไม่มีระเบียบของคนภูฏาน คิดจะจอดรถคุยกันก็จอด ไม่สนใจว่าคันข้างหลังจะเป็นยังไง อยากจะรับส่งคนก็จอดมันกลางถนนนั่นแหละ แม้แต่งานใหญ่อย่างพิธีอภิเสกสมรสที่ผ่านมา มีการแจกข้าวกล่องอาหารกลางวัน ชาวบ้านก็กรูเข้าไปแย่งข้าวกันเหมือนอย่างกับแย่งทองคำ จนถุงขาดกล่องแตกเสียไปเกินครึ่งหนึ่ง เจ้าหน้าที่เองก็ประกาศบอกให้เข้าแถว อย่างแย่งของมีพอทุกคนก็ไม่มีใครฟังจนต้องเอาไปเลี้ยงหมาเสียครึ่งนึง (ถ้าเป็นอินเดียคงมีตำรวจเอาไม้กระบองมาฟาด) เมื่อเช้าแม้ว่าจะเป็นวันดีแต่ก็มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นมีมีการเหยียบกันจนมีคนได้รับบาดเจ็บ (มีข่าวลือว่าตายไป ๓ คน แต่เท่าที่รู้ภายหลังว่าไม่จริง) พอกลับถึงวิทยาลัยก้รู้สึกสบายใจเพราะเรื่องน่าหงุดหงิดได้จบลง

หลังจากรอมานานในที่สุดวันที่ 13 ต.ค. 2554 ก็ได้ฤกษ์งามยามดีระหว่าง King Jigme กับ Jetsun Pema หญิงสาวสามัญชนซึ่งอ่อนกว่าถึง 10 ปี เข้าพิธีอภิเสกสมรส การเฉลิมฉลิงวันนี้จะจัดที่พูนาคา วันรุ่งขึ้นทั้งสองก็จะเดินทางกลับทิมพูและจะมีงานฉลองใหญ่ในวันถัดไป แม้จะมีโอกาสดีที่ได้มาอยู่ภูฏานในช่วงนี้แต่ก็เหมือนมีกรรมมาบังไว้เพราะพูนาคานั้นห่างไกลเหลือเกิน ต้องนั่งรถสองวันหนึ่งคืนกว่าจะถึง ซ้ำร้ายไปถึงก็ไม่มีที่พักแน่นอนเพราะมีนักท่องเที่ยวทั้งคนภูฏานเองและต่างชาติแห่กันมามากมาย ขนาดทัวร์ต้องไปกางเตนท์นอนกันริมแม่น้ำเพราะโรงแรมเต็มกันเลยทีเดียว ดรุ้กแอร์สายการบินแห่งชาติปกติบินไปกลับไทยวันละหนึ่งเที่ยวบิน แต่ช่วงนี้เพิ่มเป็นสามเที่ยวบิน ถึงกระนั้นก็เต็มทุกเที่ยวท่าทางงานนี้คงจะฟาดกำไรไปอย่างงามอย่างไม่ต้องสงสัย ด้วยเหตุผลนี้เลยต้องนั่งดูทีวีอยู่ที่นี่แทน คนแถบบ้านนอกนี้ก็ไม่ได้ตื่นตัวกันมากเท่าไร นักเรียนส่วนใหญ่ขอกลับบ้านกันไปพอควรเพราะหยุดยาวถึง 4 วัน ในช่วงเช้าจะเป็นพิธีทางศาสนาซึ่งนานและค่อนข้างซับซ้อนเข้าใจยาก แม้แต่คู่บ่าวสาวเองก็ยอดดูสีหน้าอิดโรย เคร่งขรึม บึ้งตึงในหลายๆ จังหวะแต่พอเสร็จพิธีก็ทรงออกไปทักทายประชาชนที่มาเข้าเฝ้าและบางคนก็ถวายผ้าคะตะอันเป็นประเพณีที่สืบทอดมา หลังจากนั้นก็มีการเต้นรำเฉลิมฉลองรวมทั้งเลี้ยงอาหารฟรีตลอดงาน ดูไปจนถึง 3 โมงเริ่มเบื่อเลยกลับมาก่อน เสียดายอยากลองไปสัมผัสบรรยากาศมั่ง ได้แต่หวังว่าอีกไม่นานคงจะมีอีกสักพิธีนะอิๆ (ขนาดอดีตกษัตย์องค์ก่อนยังมีชายาตั้ง 4 คนแหนะ) ปล. รูปขโมยมาจาก Kuensel ไม่ว่ากันนะ